"Dziecko piątku"

Zarzekałam się, że po "Pulpecji" odpocznę sobie od książek pani Musierowicz. No i po co było się zarzekać? "Dziecko piątku" okazało się doskonałą odtrutką na mdławą słodycz "Pulpecji". Przez Aurelię, pamiętną Gieniusię z "Opium w rosole", Genowefę Trombke, Pompke czy też Sztompke, która wpraszała się z uśmiechem do obcych ludzi na obiadek. Teraz Aurelia wyrosła na nastolatkę, pochmurną, o zaciętych ustach i niechętnym spojrzeniu. Rok temu zmarła jej mama, a Aurelia, mimo iż z mamą (kiedy żyła) nie umiała znaleźć wspólnego języka, to szczerze i mocno ją kochała. Po pogrzebie dziewczynką zajął się ojciec (który wcześniej opuścił żonę z córką i zamieszkał z inną kobietą), zresztą, zaraz tam zajął. Po prostu zamieszkała w jego domu, we własnym pokoju, obok nowej partnerki ojca i jej syna. I tak sobie mieszkała, cała ścierpnięta w środku, zła na siebie, jakoś skulona i do tego bezbronna. 
Wyraźnie brakuje jej ciepła, czułości, miłości i troskliwości. Na szczęście ma babcię. Na szczęście wyprowadza się do niej na czas wakacji. A babcia (ach, te cudowne babcie o spracowanych kochanych rękach), jak Gerda z baśni Andersena, topi w sercu Aurelii lodowe szkiełko, co tam wpadło rok temu i do teraz nie mogło wypaść. 
Oczywiście nie samą Aurelią "Dziecko piątku" żyje i z prawdziwym zainteresowaniem czytałam o starych znajomych: Gabrysi i Grzesiu, Pyzie i Tygrysku. Ważny jest Konrad Bitner, brat Bebe B. Istotna jest Kreska, jej mąż Maciek i profesor Dmuchawiec. Pojawił się też wcześniej nie eksponowany woźny, pan Jankowiak, starszy pan, niby groźny i srogi, a i tak koniec końców rozbrojony atmosferą domu Borejków. Jak każdy czytelnik, który zabrnął aż tutaj.